เสียมเรียบ.....เมืองปราสาท

เมื่อวันหยุดที่ผ่านมา....ฉันไปเที่ยวเมืองเสียมราฐ ของประเทศกัมพูชา เมืองแห่งปราสาท และการท่องเที่ยว คนเขมรเที่ยวฟรีไม่ต้องจ่ายค่าเข้าชมโบราณสถาน คนต่างชาติ 20 ดอลล่าร์ ต่อวัน
ภาพที่ฉันประทับใจกลับไม่ใช่ภาพปราสาทราชวัง ไม่ใช่โบราณสถาน แต่เป็นภาพที่หญิงต่างชาติคนหนึ่งเดินไปจะเข้าห้องน้ำ ซึ่งจะต้องผ่านขอทาน ที่นั่งอยู่ระหว่างทาง เขาคงจะถูกไฟลวกไปทั้งตัว พิการตั้งแต่ศรีษะถึงฝ่าเท้า สายตาของเธอที่มองขอทานเต็มไปด้วยความเห็นใจ สงสารและเจ็บปวด เธอเปิดกระเป๋าหยิบ ดอลล่าร์ใส่ลงบนผ้าที่ปูไว้หน้าขอทานนั้น แล้วยืนดูขอทานพักใหญ่ก่อนที่จะเดินทางต่อ มันเป็นมิตรภาพที่มิต้องอธิบาย มันเป็นความเจ็บปวดร่วมกันที่สามารถถ่ายทอดออกทางสายตา ฉันมองเธอ มองขอทาน มองคนผ่านไปผ่านมา ฉันรู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างไปจากเธอ เจ้าของร่างกายนั้นจะทนทุกข์สักแค่ไหนนะ ก่อนที่ฉันจะเดินจากมา
ภาพไม่ประทับใจก็มี ไม่สิ ไม่ใช่ภาพแต่เป็นคำพูด.....ไกด์บอกว่าการทำปราสาทหินเป็นงานบุญ ผู้ที่มาทำเป็นผู้มีบุญ ไม่ใช่ถูกบังคับขู่เข็ญเหมือนการสร้างสะพานแม่น้ำแคว ที่จังหวัดกาญจนบุรี ไกด์บอกว่าคนทำปราสาทอยู่อย่างสุขสบาย มีระบำรำฟ้อนให้ดูยามพักผ่อน ไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไรเล้ย แต่ที่ไม่พึงพอใจคือเมื่อเธอบอกว่า "คนไทยมาทำงานที่นี่เงินเดือนสองหมื่นสามหมื่น มาลงทุน มาสอนคนเขมร เช่นทำสปา หรืออะไรต่างๆ เมื่อคนเขมรทำได้แล้วก็ไล่คนไทยกลับไป ที่ทำไว้ก็เป็นของเรา" ไกด์พูดไม่อายเลยนะ ย้ำแล้วย้ำอีกไม่คิดสักนิดว่า ลูกทัวร์ของเธอเป็นคนไทยทั้งหมด มิน่า....คิดล้างครูอย่างนี้เอง จึงไม่เจริญสักที ฉันอยากจะตอกกลับไปเหลือเกินว่าคิดดีแล้วหรือที่พูดอย่างนี้
เมืองเสียมราฐ เป็นเมืองท่องเที่ยวอันดับหนึ่งของประเทศ ทั้งเมืองมีปราสาทหินให้ชมไม่น้อยกว่า สี่ร้อยห้าสิบ แห่ง ในเมืองมีโรงแรมขนาดใหญ่มากมาย ชาวต่างชาติมีมาก รายได้เข้าจังหวัดคงสะพัดมาก ถนนหนทางแคบ แต่คนเขมรกลับยากจนเหลือเกิน ฉันได้รู้จักกับรองผู้ว่าราชการจังหวัดเสียมราฐ หนุ่มฟ้อเลย อายุ 37 ปี จะแต่งงานเดือนหน้า(ธันวาคม) ไม่น่าเชื่อว่ายังโสดแต่สามารถอยู่ในตำแหน่งที่สูงได้ขนาดนี้ เมื่อเปิดหูอีกข้างหนึ่งฉันกลับได้ยินว่า เป็นคนสนิทของผู้นำประเทศ เมืองไทยมีการฉ้อราชบังหลวง(คอรับชั่น)ติดอันดับโลก แต่ที่นี่ก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน อ๊ะ...อ๊ะ...คุณคิดอะไรอยู่